Ik heb er echt over nagedacht om na de bakdag de resterende slagroomtruffels weg te geven. Lian kon ze niet meenemen omdat die nog een hele autorit voor de boeg had zonder koeling en verder heb ik ook eigenlijk maar weinig moeite gedaan om gegadigden te zoeken. Ik vond ze gewoon te lekker en kon er niet vanaf blijven. En dat zegt wat, want hoe gek ik ook ben op zoetigheid, ik kan er tegenwoordig echt goed vanaf blijven. Na het bakken wat proeven, soms nog een extra stukje als het echt heel lekker is en daarna gaat de rest naar vrienden en familie. Maar deze slagroomtruffels dus niet, die bleven in mijn koelkast staan. Niet al te lang, want ik geef (schoorvoetend) toe dat ik ze bijna allemaal in mijn eentje heb opgegeten. En nee, daar heb ik geen spijt van.
